Dit artikel verscheen in het herfstnummer 2020 van Vegan Magazine.
Begin dit jaar ging ik backpacken door Yucatan, Mexico, met mijn vriend. Op ontdekkingstocht door de vele vissersdorpjes zagen we dat er vrijwel alleen vlees en vis gegeten werd. Mijn hoopvolle vraag naar vegan opties in restaurants veroorzaakte dan ook regelmatig verwarring bij de verder behulpzame Mexicanen. Op een avond waagden we het er toch weer op. In de schemering liepen we langs de boulevard op zoek naar het restaurant dat er het minst carnivoor uitzag. Aan het water zagen we vissers in simpele, grauwe kleding die emmers vol garnalen uit de zee haalden. We kwamen bij een sfeervol verlicht visrestaurant en we besloten het erop te wagen.
Er kwam een vriendelijk uitziende jongeman naar ons toe. Hij droeg een blauwe skinny jeans en een getailleerd geruit overhemd. Toen ik hem vol goede moed vroeg naar vegan opties was hij direct erg Annelieke | Auteur enthousiast en we raakten aan de praat. Behulpzaam vroeg hij van welke groente ik houd en hij ging meteen aan de slag. Uiteindelijk kreeg ik een heerlijk pastagerecht voorgeschoteld.
Op de weg naar onze slaapplek keek ik terug op de fijne avond. De jongeman bleek na ons gesprek open en wereldlijk. Ik besefte toen: veganisme is geen hippe levensstijl. Hip zijn betekent dat je je afzet tegen mainstream om er zelf interessanter van te worden. De jongen die we spraken heeft meer van de wereld gezien en maakt daarom andere keuzes.
Een wereldlijk perspectief zorgt ervoor dat je niet klakkeloos aanneemt wat je, in dit geval letterlijk, altijd is voorgeschoteld.