Deze column is verschenen in het winternummer van VEGAN Magazine 2022
Op 30.000 voet hoogte, zo dicht bij de zon als ik in mijn mensenleven ooit zal raken, denk ik aan hem.
Vandaag is de dag van zijn uitvaart en ik ben op weg naar Guatemala. We hebben weinig gemeen, die Rutte-lievende veteraan en ik, maar reislustig zijn we allebei. Hij met de caravan, ik met de rugzak. Het is alsof die enige overeenkomst tussen mij en mijn grootouder op de meest bizarre manier wordt onderstreept.
Op dit moment wordt zijn kist gesloten en sluit bij mij de gate. Soms kun je niet anders dan schamper lachen om het leven.
Het is het einde van het leven van een man die ik nooit echt heb gekend, iemand die mij ook nooit echt heeft gekend. In zijn laatste dagen heeft hij wel al mijn respect verdiend. Alleen een werkelijk moedig man gaat de dood met opgeheven hoofd aan. Dag dood, met mij. Het is goed zo. Ik zie je aanstaande maandagmiddag om 15:00 uur.
In de aanloop naar het overlijden toe ben ik ook dankbaar voor de bitterzoetheid die zijn dood met zich meebrengt. Papa, die nu geen vader meer heeft, droogde de tranen die maar bleven vloeien. Voor het eerst deelde hij die met mij. We huilden samen.
Eerder reisde ik om mijn leven te ontvluchten. Deze keer is het anders. Mijn reis is geen vlucht, maar een verrijking. Ik kijk alweer uit naar mijn thuiskomst om alle hernieuwde, verdiepte connecties en onverwachte geluksmomenten.
Fasten your seatbelts, we zijn er bijna. Opa heeft zijn allerlaatste bestemming bereikt, en mijn reis is net begonnen.