Dit artikel is verschenen in Hoogtelijn, september 2024.
Iets meer dan een jaar geleden liep ik mijn allereerste marathon. Inmiddels heb ik er nog twee marathons en een ultratrail op zitten en doe ik nu mee aan de skyrace van het Nederlands kampioenschap Skyrunning. Het blijkt de meest uitdagende race die ik ooit heb gelopen.
Tekst Annelieke Joosten Beeld Thijs Jonkman
Eind juni 2022 was ik samen met mijn vriend Wouter in Chamonix. In het Mont Blancmassief gloeide een slang van lichtjes van de 90-kilometerrace van Marathon du Mont-Blanc. Een magisch gezicht. Ik wist: ooit wil ik dat ook doen.
Van depressie naar marathon
Een paar maanden later reisde ik met Wouter zeven weken door Guatemala. We liepen dagenlang door de jungle en beklommen de hoogste berg van Midden-Amerika, de Tajumulco. Toen we terugkwamen in Rotterdam, bleek ik mijn levenslust tijdelijk in de jungle te hebben achtergelaten. Na vele depressies te hebben doorgemaakt wist ik dat ik iets drastisch moest doen om mezelf eruit te trekken. Ik schreef me in voor de marathon van Rotterdam.
Ik doe dit nooit meer
Op dat moment was de Bruggenloop in Rotterdam van vijftien kilometer de langste afstand die ik ooit gelopen had. Lange afstanden waren nieuw voor mij, maar het trainen ging me goed af. Tijdens de marathon had ik het mentaal erg zwaar en ik zwoer dat ik dit nooit meer zou doen. Die afkeer bleek van korte duur, want toen de eerste spierpijn was weggetrokken, vergat ik spontaan hoe zwaar ik het had gevonden. Ik keek alweer uit naar de volgende race.
Dat werd een trailrace. Eerst een korte afstand, in oktober 2023 mijn eerste ultratrail van 58 kilometer.
De stoute Hoka’s aantrekken
Met mijn nieuw verworven superkrachten en geïnspireerd door de prestaties van vrouwelijke atleten als Courtney Dauwalter besloot ik mijn pijlen te richten op trailrunning. Het trailen ging geweldig en als bijkomend voordeel hield mijn depressie zich gedeisd. Op de NKBV-Bergsportdag bezocht ik een lezing van trailrunner Ragna Debats. Bemoedigd door haar woorden zocht ik haar na het praatje op. Ze bracht me in contact Alke Staal, die in zijn hotel Esprit Montagne in Frankrijk trainingen voor atleten faciliteert en trailrunners sponsort. Zijn belangrijkste tips waren: kilometers maken, netwerken en aan zoveel mogelijk wedstrijden meedoen. ‘Doe mee met het NK, dat wordt gehouden bij de Oostenrijkse Kaiserkrone Trail!’ tipte hij me. Ik gaf mezelf geen kans om te twijfelen en schreef me direct in voor de Skyrace, een technische route van 25 kilometer en 2770 hoogtemeters.
Met krap drie maanden tot het NK bestond mijn schema uit om de dag krachttraining, intervaltrainingen, tempoloopjes, af en toe duurlopen en yoga. De Rotterdamse Alp en Kijkduin dienden als trainingsterrein, evenals de heuvels in de Ardennen.
Het moment van de waarheid
Zo zit ik nu in Scheffau en houd ik angstvallig de weersvoorspelling voor de wedstrijddag in de gaten. Het is niet best: 33 graden en geen wolkje aan de lucht. Tijdens de wedstrijdbriefing benadrukken de organisatoren dat de race alleen voor ervaren trailrunners is. Mijn imposter syndrom ziet zijn kans heel even schoon, maar ik snoer het de mond. Ik kan dit.
Bij de start in het dal is het al bijna dertig graden. Ik heb het direct zwaar. Het zweet gutst langs mijn lijf en mijn hartslag is hoog. Bij de eerste verzorgingspost, heb ik nog maar vijftien minuten tot de cut-off tijd. Ik moet serieus tempo gaan maken om deze achterstand in te lopen. Gelukkig wordt het koeler naarmate ik hoger klim en het uitzicht bovenop de kam is adembenemend.
Nu komt het echt technische gedeelte: de eerste afdaling. Het begint leuk met een klettersteig langs een steile bergwand. Daarna gaat het letterlijk en figuurlijk bergafwaarts. De inhaalslag die ik bij de klim heb gemaakt, verlies ik tijdens de afdaling. Links en rechts word ik ingehaald in alle talen – ‘Pardon! Excuse me! Entschuldigung!’ – terwijl ik zo snel als ik kan naar beneden ren. De vallei vol losse stenen is mijn persoonlijke eindbaas. Ik glijdcontinu weg en val talloze keren.
Genadeklap
Na deze uitdaging volgt er een makkelijke afdaling door het bos. Mijn lijf is echter al aardig gebroken. Waar ik normaal gesproken triomfantelijk ‘Gratis snelheid!’ roep, moet ik hier nadenken over elke stap om maar niet te vallen. De genadeklap is wat ik de trap van de hel noem: een stenen trap in de brandende zon waar maar geen eind aan lijkt te komen. Ik heb enkele andere lopers bijgebeend en we ploeteren samen voort terwijl we elkaar opbeurende woorden toeroepen. Als we uiteindelijk bij de verzorgingspost aankomen, blijkt deze al een uur gesloten te zijn. We zijn lang niet de enigen die te laat zijn: van de 240 deelnemers krijgt bijna de helft een DNF (did not finish) op diens naam.
Op naar het volgende avontuur
Je kan je wel voorstellen dat die uitslag niet is waarop ik had gehoopt. Nu de initiële teleurstelling is weggeëbd, ben ik toch heel trots op mezelf. Een week na de skyrace ben ik een dagje in Courmayeur, waar het Gran Trail Courmayeur gehouden wordt, en het begint al weer te kriebelen. Eén ding is zeker: er zijn ontelbaar veel gave avonturen te beleven als trailrunner en ik kan niet wachten tot het volgende.
Comments