Dit artikel is verschenen in het zomernummer 2021 van Vegan Magazine.
Als acteur krijg ik regelmatig te maken met situaties waarin ik grenzen moet aangeven. Zo geef ik mijn dieetwensen voor de lunch door en mijd ik klussen voor producten afkomstig van dieren.
Ik heb vaak meegemaakt hoe makkelijk mensen in de filmindustrie met grenzen omspringen. Een docent die een acteur aanmoedigt zijn kleren uit te doen in een scène, een regisseur die vraagt of ik mijn medespeler ‘even’ een kus wil geven. Het kenmerkendst was de docent die verkondigde dat je als acteur je lichaam ter beschikking stelt aan de kunst. ‘Ik heb eens slagroom van een vulva gelikt. We zijn acteurs, we moeten niet preuts zijn!’ Misselijkmakend.
Ik heb zo vaak gehoord dat over grenzen praten de spontaniteit van de scènes verpest, dat ik het bijna ging geloven. Ik voelde me zelfs onzeker over het feit dat ik grenzen had als acteur. Als ik een script kreeg toegestuurd waarin stond dat er een bh uitging, draaide mijn maag al om.
Nu ben ik erachter dat het probleem niet in de aard van de scènes ligt, maar in hoe ermee wordt omgegaan. Hoe nonchalant grenzen worden weggewuifd. Hoe makkelijk er zeggenschap over mijn lichaam, en dus over mij, wordt toegeëigend door mensen van wie ik, in essentie, afhankelijk ben voor mijn werk en inkomen.
Kort geleden heb ik een workshop gevolgd van de eerste intimiteitscoördinator in de acteerwereld. Zij heeft richtlijnen voor een veilige werkvloer opgesteld met als belangrijkste uitgangspunten: grenzen zijn valide, verschillen per persoon en van moment tot moment en moeten te allen tijde besproken en gerespecteerd worden. Na deze workshop voelde ik me enorm bekrachtigd. Ik heb handvatten gekregen om communicatie over grenzen te initiëren, of het nu gaat over intieme scènes of een opdracht voor een zuivelmerk. Als dat betekent dat ik afscheid moet nemen van bepaalde mensen of klussen, dan zij het zo. De (film)wereld is aan het veranderen. Laat mij maar onderdeel zijn van die revolutie.
Commentaires