Deze column is verschenen in het herfstnummer van VEGAN Magazine 2022
Het café waar ik werk heeft sinds Pride-month een regenboogvlag gehesen. De vrolijke kleuren wapperen nu elke dag boven de ingang. Nu werd het café altijd al bezocht door een grote verscheidenheid aan mensen, maar sinds die vlag er hangt lijken er wel nóg meer queer mensen bij ons aan te schuiven dan voorheen.
Eén stel, twee vrouwen, komt echt al jaren bij ons. Ze bestelden ineens decafé in plaats van gewone koffie, vervolgens zag ik een buik die steeds groter werd, toen kwamen ze even niet meer en plots waren ze er met een prachtige kleine baby. Het meisje met de blonde krullen en reebruine ogen drinkt nu graag een appelsapje mee. Ik voel me trots dat wij met alle collega’s klaarblijkelijk een veilig gevoel geven aan iedereen. Of, zo dacht ik, in elk geval.
Laatst bracht ik twee drankjes naar een tafel waar twee jonge vrouwen tegenover elkaar zaten. Over tafel lagen hun handen in elkaar, hun gezichten waren naar elkaar toe gebogen.
Toen ik aankwam met hun drankjes, haalde de ene jonge vrouw vlug haar hand van die van
haar vriendin. Toen ik wegliep hoorde ik haar achter me zeggen: ‘Ik weet ook niet waarom ik mijn hand weg haalde!’ Het raakte me. Ondanks de regenboogvlag, de verscheidenheid aan mensen en het feit dat ik zelf ook queer ben – hoewel je dat niet kan zien aan de buitenkant – voelde deze vrouw zich toch niet veilig.
En ik begrijp dat. Voor mij voelde het ook anders om met een vrouw hand in hand te lopen dan met mijn vriend nu. Ik denk er niet meer over na of ik hem wel of geen kus geef. Aan de buitenkant leef ik een heteronormatief leven, maar mensen die geen heterorelatie hebben moeten altijd op hun hoede zijn. Aan iedereen die zich nog afvraagt wat de regenboog en Pride nog voor toegevoegde waarde hebben: dit is waarom.